धावणे, धावणे, धावणे असे वर्चस्व असलेले जीवन मिल्खा सिंग यांनी जगले आहे. फाळणीच्या वेळी मृत्यूपासून थोडक्यात बचावलेल्या मुलापासून (त्याचे बहुतेक कुटुंब इतके भाग्यवान नव्हते), एका अल्पवयीन अपराध्यापर्यंत ज्याने चोरी केली आणि पोलिसांना मागे टाकले, सैन्यात भरती झालेल्या एका तरुणापर्यंत ज्याने स्वतःसाठी विशेष विशेषाधिकार जिंकण्यासाठी आपली पहिलीच शर्यत धावली (ए. दररोज दुधाचा ग्लास). त्या पहिल्या शर्यतीनंतर, मिल्खा सिंग डीफॉल्टनुसार अॅथलीट बनले आणि त्यानंतरच्या दंतकथा कशा बनल्या आहेत. या विलक्षण स्पष्ट आत्मचरित्रात, मिल्खा सिंग यांनी राष्ट्रकुल क्रीडा स्पर्धेत भारताला अॅथलेटिक्समध्ये पहिले सुवर्ण जिंकण्याचे आश्चर्यकारक उच्चांक, पाकिस्तानमध्ये फ्लाइंग शीख म्हणून गौरवण्यात आल्याचा अखंड आनंद, तसेच अपयशाचा धक्कादायक नीचांक सामायिक केला आहे. ऑलिम्पिक. साधा पण महत्त्वाकांक्षी, प्रसिद्ध पण ग्राउंड असलेला, मिल्खा सिंग हा एक माणूस होता ज्याने स्वतःचे नशीब ठरवले आणि धावण्यासाठी कटिबद्ध राहिले आणि तरीही, उल्लेखनीय म्हणजे ज्या माणसाच्या जीवनात खेळांचे वर्चस्व होते, तो खेळ चालवण्याच्या पद्धतींबद्दल निराश राहिला. शक्तिशाली आणि आकर्षक, रेस ऑफ माय लाइफ हा एका गरीब निर्वासिताचा प्रवास दस्तऐवजीकरण करतो जो भारतीय क्रीडा क्षेत्रातील सर्वात उंच व्यक्तींपैकी एक बनला आहे.