નવલકથાના કલાદેહને હાનિ પહોંચાડ્યા વિના વાર્તારસને વહેતો રાખવાની કલામાં બાલ્ઝાક અજોડ છે. એની નવલકથાઓમાં વાર્તાનું તત્વ વાચકને જકડી રાખે એવું પ્રબળ હોવા છતાં, માનવમનની ગહેરાઇઓને માપવાની એની શક્તિ અને માનવની લાગણીઓને તેમજ વર્તનને શબ્દબદ્ધ કરવાની એની અનોખી રીતના કારણ, એની નવલકથાઓ માત્ર મનોરંજન આપતી સામાન્ય કથાઓ બની જતી નથી. આજથી લગભગ દોઢસો વર્ષ પહેલાં, ૧૮૪૭માં પ્રગટ થયેલી ‘કઝિન બેટ્ટી’ નવલકથામાં બાલ્ઝાકે એવાં પાત્રોની કથા આપી છે કે, એ વાંચી લીધા પછી પણ એ પત્રો, ખાસ તો કઝિન બેટ્ટીનું પાત્ર, વાચકના મનને છોડી જતાં નથી.