કેટલાકને આ વાર્તા ખૂંચશે. સામાજિક દૂષણોની ભયંકરતાને ખરે સ્વરૂપે ન જોવાનો મનુષ્ય માત્રનો નિશ્વય હોય છે, અને ખરું સ્વરૂપ રજૂ કરનારને ન્યાય ભાગ્યે જ મળે છે. પણ લેખકને એટલી તો ખાતરી છે કે જ્યાં સુધી સ્ત્રીઓની નિરાધારી ને દુ:ખ પર આપણા સંસારનો પાયો રચવામાં આવે છે, જ્યાં સુધી સ્ત્રીઓની નિરાધારી ને દુ:ખ પર આપણા સંસારનો પાયો રચવામાં આવે છે, જ્યાં સુધી આત્મવિકાસને ભોગે રૂઢી જાળવવામાં માણસાઈ ગણાય છે, જ્યાં સુધી હ્રદયના વિશુદ્ધ અને નૈસર્ગિક ભાવોને વિકસાવવા કરતા કચરી નાખવામાં જ સમાજ ગૌરવ સમજે છે – ત્યાં સુધી આવી વાર્તા અસ્થાને નહિ જ ગણાય.