દુનિયામાં કેવળ પાગલ હસે છે. લોકો તો દુઃખને સ્વાસ્થ્ય સમજે છે અને આનંદને ગાંડપણ સમજે છે. હાલત એટલી બગડી ગઈ છે કે દુનિયામાં કેવળ પાગલ જ હસે છે, બાકી સમજદારોને તો હસવાનો સમય ક્યાં છે? રૂપિયા ગણવામાં ગૂંચવાયેલા છે. સમજદાર મહત્ત્વકાંક્ષાની સીડીઓ ચડી રહ્યો છે. સમજદાર તો કહે છે : ચાલો દિલ્હી! સમય ક્યાં છે હસવાનો, બે ગીત ગાવાનો, એકતારો વગાડવાનો, તારાઓની નીચે વૃક્ષોની છાયામાં નાચવાનો, સૂરજને જોવાનો, ફૂલો સાથે વાતો કરવાનો, વૃક્ષોને ભેટવાનો, સમય કોની પાસે છે? આ તો બધી અંતિમ સમયની વાતો છે, જ્યારે બધું પૂરું થઈ જશે- ધન હશે, પદ હશે, પ્રતિષ્ઠા હશે, ત્યારે બેસીશું વૃક્ષોની નીચે. પણ એ દિવસ ક્યારેય આવતો નથી, ન ક્યારેય આવ્યો છે, ન ક્યારેય આવશે. આમ જિંદગી તમે પસાર કરી દો છો રોતાં-રોતાં, ધ્રુસકાં ભરતાં-ભરતાં. આમ જ આવો છો, આમ જ ચાલ્યા જાઓ છો- ખાલી હાથ આવ્યા, ખાલી હાથ ગયા. - ઓશો