बरेच प्रोफेसर द लॅट लेक्चर अशी टायटल देतात. प्राध्यापकांना त्यांच्या निधनाचा विचार करण्यास आणि त्यांच्यासाठी सर्वात महत्त्वाचे काय आहे यावर विचार करण्यास सांगितले जाते. आणि ते बोलत असताना, श्रोते मदत करू शकत नाहीत परंतु त्याच प्रश्नावर विचार करू शकतात: जर आम्हाला माहित असेल की ही आमची शेवटची संधी आहे तर आम्ही जगाला कोणते मार्गदर्शन देऊ? उद्या जर आपल्याला नाहीसे व्हायचे असेल तर आपल्याला आपला वारसा म्हणून काय हवे आहे?

जेव्हा कार्नेगी मेलॉन येथील संगणक शास्त्राचे प्राध्यापक रॅंडी पॉश यांना असे व्याख्यान देण्यास सांगितले गेले, तेव्हा त्यांना ते शेवटचे, नुकतेच टर्मिनल कॅन्सरचे निदान झालेले विज्ञान म्हणून कल्पना करण्याची गरज नव्हती. पण त्यांनी दिलेले व्याख्यान – “खरोखर आपल्या बालपणीची स्वप्ने साध्य करणे”, मरण्याबद्दल नव्हते. ते अडथळ्यांवर मात करण्याच्या, इतरांच्या स्वप्नांना सक्षम बनवण्याच्या, प्रत्येक क्षणाचा वेध घेण्याच्या महत्त्वाविषयी होते (कारण तुमच्याकडे फक्त वेळ आहे... आणि एक दिवस तुम्हाला वाटेल त्यापेक्षा कमी वेळ असेल). रँडीला विश्वास बसला होता त्या सर्व गोष्टींचा तो सारांश होता. ते व्याख्यान जगण्याबद्दल होते.

या पुस्तकात, रँडी पॉश यांनी विनोद, प्रेरणा आणि बुद्धिमत्ता यांचा मेळ साधला आहे ज्याने त्यांच्या व्याख्यानाला अशी घटना घडवली आणि त्याला एक अमिट स्वरूप दिले. पुढच्या पिढ्यांसाठी वाटून घेणारं पुस्तक आहे.